این سیستم از اسکلت و استخوان بندی بدن برای انتقال صوت استفاده می‌کند، بطوریکه می‌توان در انتها این اصوات را از طریق انگشتان شنید. پوپیرو نام این سیستم را از یک اصطلاح ژاپنی اقتباس کرده است که معنای آن «هر آنچه که فکر کنی، قلب انتقال می‌دهد» است.

این فناوری با استفاده از یک میکروفون دستی صدا را به کامپیوتر انتقال می‌دهد و کامپیوتر به محض انتشار صدا، شروع به ضبط صدای مذکور می‌نماید. رایانه با پردازش صدای ضبط شده و انجام تغییرات برروی آن، صدا را تبدیل به جریان الکتریکی ضعیفی با ولتاژ بالا می‌نماید که از طریق بدنه‌ی میکروفون وارد بدن گوینده می‌گردد.

گوینده (شخصی که میکروفون را در دست گرفته است)، تبدیل به انتقال دهنده‌ی صدا می‌شود. جریان در حال انتقال به بدن فرد مورد نظر، میدانی الکترومغناطیسی را ایجاد می‌کند، در نتیجه در صورتی که وی گوش فرد یا شئی شبیه به بلندگو را لمس کند، جریان صوتی مورد نظر در قالب لرزه‌هایی به صورت صوت نشر پیدا می‌کند. در نتیجه شخصی که گوشی وی لمس شده است، قادر به شنیدن صداست.

پوپیرو این تحقیقات را برای تحقق قابلیت مکالمه و تلفن از طریق بدن انسان‌ها انجام می‌دهد. وی از این تحقیقات به‌عنوان تلپاتی فیزیکی یاد می‌کند. او این تحقیقات را در نتیجه‌ی دو کار پژوهشی قبلی دانست:

اولین وسیله، یک صفحه‌ی نمایش لمسی است که قابلیت احساس اشیا مجازی را ممکن می‌کند، برای مثال در صورت برخورد یک شی مجازی به صفحه‌ی نمایش، کاربر این برخورد را احساس خواهد کرد و ابزار دوم یک گجت پوشیدنی است که قابلیت لمس پذیری را به اشیا موجود در اطراف ما می‌دهد.

برای مثال در صورت لمس یک تابلو، احساس لمس این اشیاء به کاربر منتقل می‌شود، فرض کنید اگر در نقاشی یک منظره، قسمتی که درخت را به تصویر می‌کشد، لمس کنید، احساس واقعی لمس برگ درختان به شما منتقل خواهد شد.

پوپیرو با بیان اینکه موفقیت‌هایی در این مورد کسب شده است، تلاش اصلی خود را برای تحقق ارتباط میان بدن‌ انسان‌ها عنوان کرده است. وی همچنین پروسه‌ی زمانی صرف شده برای این سیستم را چند ماه عنوان کرد.

پوپیرو در حال ادغام دنیای دیجیتال با جهان مادی است. وی تلاش‌های خود را برای بهینه‌سازی Ishin-Den-Shin‌ به‌کار بسته است، چراکه در درجه‌ی اول باید سطوحی که کاربر لمس می‌کند دارای قابلیت لرزش باشند تا بتواند با لرزش جریان الکتریکی را به صوت تبدیل کنند، همچنین باید دست شخصی که به‌عنوان انتقال دهنده‌ی صوت ایفای نقش می‌کند، خشک باشد. این دو شرط، یکی از محدودیت‌های این سیستم است که پوپیرو درصدد رفع آن‌ها است.

پوپیرو سیگنال منتقل شده برای ایجاد صوت را بسیار ضعیف توصیف می‌کند، اما در عین حال عنوان می‌کند که این سیگنال قادر است پس از عبور از بدن سه یا چهار نفر، امواج صوتی را ایجاد نماید که قابل شنیدن باشد. برای مثال در صورتی که نفر سوم با دست خود گوش نفر چهارم را لمس کند، وی قادر به شنیدن پیام صوتی است که از طریق بدن سه نفر قبلی منتقل شده است.

اما این سیگنال با گذر از بدن افراد قدرت خود را از دست می‌دهد، بطوریکه با اضافه شدن افراد به بیش از چهار نفر، سیکنال مورد نظر قدرت کافی برای پخش صدا را ندارد.

 
پوپیرو اشاره به نحوه‌ی عرضه‌ی این سیستم به بازار نکرد، در نتیجه‌ی نحوه‌ یا استفاده از آن و همچنین کاربرد این فناوری به صورت روشنی مشخص نیست. اولیور باو و یوری سوزوکی نیز در این پروژه که در دانشگاه پیتسبورگ و تحت رهبری تیم تحقیقاتی دیزنی در حال انجام است، همکاری داشته‌اند و در سال جاری میلادی نیز موفق به دریافت جایزه‌ی فستیوال PRIX ARS ELECTRONICA در کشور اتریش شده است.

منبع:zoomit.ir